Denne bloggen står på pause i sommar. I mellomtida kan du følgja med på turen vår rundt Island på trøsykkel! Dette er å finna på
Norsk http://no-sagabike.weebly.com/ eller
Engelsk: http://sagabike.weebly.com/.
God Sommar!
16.06.2011
05.06.2011
Slutt å snakka om misjon!
Eg håpar du reagerte negativt på overskrifta, men eg meiner faktisk noko med det likevel. Eg skal prøva å forklara kva eg meiner. Eg vil svært gjerne høyra kva nett du tenkjer om det eg har skrive her. Dette er ikkje meint som ei preik eller peikefinger, men det er mine tankar. Ver snill og kommenter under her det DU tenkjer om temaet!
Når du høyrer om "misjonsmøte", kva tenkjer du på då? Kva skal talen handla om? Er meininga at ein skal fortelja om eksisterande misjon, eller er meininga at forsamlinga skal verta oppmuntra til misjon? Litt begge deler kan henda? Eg trur iallefall ein tenkjer litt begge deler. Men kan dette vera ei uheldig blanding? Er det uproblematisk å ta med alle historiane ein fortel på misjonskvelden, og lysbildekvelden med besøk frå misjonsmarka, inn i ei vanleg preik, inn i forkynnelsen på eit vanleg kveldsmøte?
Det eg har tenkt eindel på, ikkje berre i det siste, men ganske lenge eigentleg, er nett dette med forkynning om misjon. Og eg kjenner eg har vorte litt metta (negativt meint). No meiner eg ikkje at eg er metta av misjon, men eg føler så mykje av forkynninga fokuserer så mykje på tenesta, på misjon, på å nå andre, på å leva som brennande kristne. Og det er jo så uendeleg flott at ein ønskjer det! Men eg trur, og opplever, at mange forkynnarar, òg den eldre generasjonen, prøver å oppmuntra ungdom til misjon, men gløymer at ingen kan arbeida utan mat. Sikkert i god tru og god meining, det er eg ikkje i tvil om. Det er nok ein heilt oppriktig brann som ligg i forkynnaren sitt hjarta når han med tårer i augo fortel om dei unådde folkeslaga frå talarstolen. Men kva hjelper det når forsamlinga ikkje sjølv har fått eit avgjerande møte med Jesus?
Det at ein oppmuntrar til misjon må naturlegvis ha sin grunn i at ein ikkje ser nok glød, og at ein vil vinna fleire for misjon. Men eg opplever så ofte at ein tek til i feil ende. Ein byrjar å gi arbeidsoppgåvene før ein har gitt mat. Det vert som om du finn eit arbeidslag og sender dei ut på byggjeplassen utan å gje dei mat. Dei kan halda på ei stund, så vert dei trøytte. Då går du ut og held ein oppmuntringstale for å gira dei opp. Så får dei betre mot, og klarar å jobba litt til. Men til slutt så stupar dei i bakken! Kvifor? Fordi du treng mat for å arbeida. Nett slik er det med arbeidet i Guds rike. Forkynnarar og misjonsorganisasjon talar om misjon, og oppmuntrar til arbeid, og det er så vel og bra, for all del! Men det er så forholdsvis sjeldan ein får høyra Lov og Evangelium rått, reint og klart forkynt. Utan å gå inn på enkeltsaker, trur eg dette kan setjast i sterk samanheng med alle dei me høyrer om som vert utbrende for tida (om det så er deira eigen, eller apparatet rundt dei sin "feil" at dei ikkje har fått mat, kan eg ikkje sei noko om). Viss ikkje Evangeliet har førsteplass i hjarta mitt, kan eg gløyma alt arbeid i Guds Rike.
Så kan me vri biletet om arbeidarane over på born. Prøv å gi små (og store...) ungar snop og sukker. Dei får så mykje energi at dei klarer ikkje å sitja still. Dei må opp og ut, dei må gjera noko! Springa, hoppa, leika... Du forstår kvar eg vil hen? Eit menneske som har fått i rikt monn av Guds Ord, han vil ikkje klara å teia still. Slik snakka iallefall apostlane og læresveinane i den første kristne tida om opplevinga å få sjå seg frelste. Kan me seia det same om tronga til å snakka om Jesus?
Mange spør og undrar seg på kvifor det er så lunkent i vår tid, kvifor me ikkje har så brennande naud for naboen osv.. Svaret meiner eg er heilt opplagt. Så enkelt at det er flaut. Me er ikkje gode nok til verken å forkynna eller å ta imot Guds Ord, ordet om Jesus som vart nagla gjennom marg og bein, festa inn i eit tre, med ei krone av tornar som stakk langt inn i hovebotnen, langsmed skallebeinet. Naglar gjennom beina. Heilt gjennom, og inn i tréet bak, så han hang heilt fast. FOR DEG OG FOR MEG, for at me ikkje skulle gå fortapt!
Me trur av og til at me kan dette med Jesus og frelsen, og at me må vidare. Eg har tenkt slik av og til. Eg veit jo korleis det virkar. Men kjære deg, i det sekund du tenkjer at du ikkje treng høyra om Jesus, då er du allereie på veg vekk. Langt vekk. Det einaste som kan virka misjon, er nettopp dette Ordet om Jesus, om igjen og om igjen. Allverdens oppmuntringstale, rørande historiar om folk som vart frelste eller helbreda, om unådde folkeslag, det er til INGA nytte. Absolutt meiningslaust vert det, dersom det ikkje er servert MAT i rikt monn først.
Merk deg no at eg ikkje siktar mot enkeltpersonar. Eg seier dette på grunnlag av mi personlege oppleving av summen av forkynnelse ein høyrer.
Kjære du som les dette, om du er forkynnar eller andaktsholdar. Eg meiner somsagt ikkje å retta ein peikefinger. Eg er ikkje lærd, og har ikkje peiling i forhold til ein mann som har levd med Herren heile sitt liv. Men dette er mitt vitnesbyrd som eg audmjukt har lyst å leggja fram. Dette er mi naud, noko eg opplever som eit problem for meg sjølv, og eg trur det er for andre òg. Eg får så sjeldan mat for sjela - særleg gjeld dette talar som er spesielt retta mot ungdom. Ikkje gå ut ifrå at forsamlinga veit dette med Jesus. Ikkje gå ut ifrå at alle på eit møte har høyrt om Jesus og frelsa før. Ikkje gå ut ifrå at alle forstår alvoret av synd. Ikkje gå ut ifrå at alle kristne ungdomar har forstått og opplevd med hjarta at Jesus verkjeleg har sett dei fri frå den evige død.
NLM er ein misjonsorganisasjon. Det betyr ikkje ein organisasjon som skal snakka om misjon. Det betyr ein organisasjon som driv med misjon! Forkynn Jesus, og spar misjonspreika til temakvelden eller lysbildekvelden med besøk frå misjonsmarka. Der høyrer det heime. Blanda inn i vanleg forkynning vert overdriven tale om teneste og misjon LOVISK. Og det er alvorlege saker!
Når du høyrer om "misjonsmøte", kva tenkjer du på då? Kva skal talen handla om? Er meininga at ein skal fortelja om eksisterande misjon, eller er meininga at forsamlinga skal verta oppmuntra til misjon? Litt begge deler kan henda? Eg trur iallefall ein tenkjer litt begge deler. Men kan dette vera ei uheldig blanding? Er det uproblematisk å ta med alle historiane ein fortel på misjonskvelden, og lysbildekvelden med besøk frå misjonsmarka, inn i ei vanleg preik, inn i forkynnelsen på eit vanleg kveldsmøte?
Det eg har tenkt eindel på, ikkje berre i det siste, men ganske lenge eigentleg, er nett dette med forkynning om misjon. Og eg kjenner eg har vorte litt metta (negativt meint). No meiner eg ikkje at eg er metta av misjon, men eg føler så mykje av forkynninga fokuserer så mykje på tenesta, på misjon, på å nå andre, på å leva som brennande kristne. Og det er jo så uendeleg flott at ein ønskjer det! Men eg trur, og opplever, at mange forkynnarar, òg den eldre generasjonen, prøver å oppmuntra ungdom til misjon, men gløymer at ingen kan arbeida utan mat. Sikkert i god tru og god meining, det er eg ikkje i tvil om. Det er nok ein heilt oppriktig brann som ligg i forkynnaren sitt hjarta når han med tårer i augo fortel om dei unådde folkeslaga frå talarstolen. Men kva hjelper det når forsamlinga ikkje sjølv har fått eit avgjerande møte med Jesus?
Det at ein oppmuntrar til misjon må naturlegvis ha sin grunn i at ein ikkje ser nok glød, og at ein vil vinna fleire for misjon. Men eg opplever så ofte at ein tek til i feil ende. Ein byrjar å gi arbeidsoppgåvene før ein har gitt mat. Det vert som om du finn eit arbeidslag og sender dei ut på byggjeplassen utan å gje dei mat. Dei kan halda på ei stund, så vert dei trøytte. Då går du ut og held ein oppmuntringstale for å gira dei opp. Så får dei betre mot, og klarar å jobba litt til. Men til slutt så stupar dei i bakken! Kvifor? Fordi du treng mat for å arbeida. Nett slik er det med arbeidet i Guds rike. Forkynnarar og misjonsorganisasjon talar om misjon, og oppmuntrar til arbeid, og det er så vel og bra, for all del! Men det er så forholdsvis sjeldan ein får høyra Lov og Evangelium rått, reint og klart forkynt. Utan å gå inn på enkeltsaker, trur eg dette kan setjast i sterk samanheng med alle dei me høyrer om som vert utbrende for tida (om det så er deira eigen, eller apparatet rundt dei sin "feil" at dei ikkje har fått mat, kan eg ikkje sei noko om). Viss ikkje Evangeliet har førsteplass i hjarta mitt, kan eg gløyma alt arbeid i Guds Rike.
Så kan me vri biletet om arbeidarane over på born. Prøv å gi små (og store...) ungar snop og sukker. Dei får så mykje energi at dei klarer ikkje å sitja still. Dei må opp og ut, dei må gjera noko! Springa, hoppa, leika... Du forstår kvar eg vil hen? Eit menneske som har fått i rikt monn av Guds Ord, han vil ikkje klara å teia still. Slik snakka iallefall apostlane og læresveinane i den første kristne tida om opplevinga å få sjå seg frelste. Kan me seia det same om tronga til å snakka om Jesus?
Mange spør og undrar seg på kvifor det er så lunkent i vår tid, kvifor me ikkje har så brennande naud for naboen osv.. Svaret meiner eg er heilt opplagt. Så enkelt at det er flaut. Me er ikkje gode nok til verken å forkynna eller å ta imot Guds Ord, ordet om Jesus som vart nagla gjennom marg og bein, festa inn i eit tre, med ei krone av tornar som stakk langt inn i hovebotnen, langsmed skallebeinet. Naglar gjennom beina. Heilt gjennom, og inn i tréet bak, så han hang heilt fast. FOR DEG OG FOR MEG, for at me ikkje skulle gå fortapt!
Me trur av og til at me kan dette med Jesus og frelsen, og at me må vidare. Eg har tenkt slik av og til. Eg veit jo korleis det virkar. Men kjære deg, i det sekund du tenkjer at du ikkje treng høyra om Jesus, då er du allereie på veg vekk. Langt vekk. Det einaste som kan virka misjon, er nettopp dette Ordet om Jesus, om igjen og om igjen. Allverdens oppmuntringstale, rørande historiar om folk som vart frelste eller helbreda, om unådde folkeslag, det er til INGA nytte. Absolutt meiningslaust vert det, dersom det ikkje er servert MAT i rikt monn først.
Merk deg no at eg ikkje siktar mot enkeltpersonar. Eg seier dette på grunnlag av mi personlege oppleving av summen av forkynnelse ein høyrer.
Kjære du som les dette, om du er forkynnar eller andaktsholdar. Eg meiner somsagt ikkje å retta ein peikefinger. Eg er ikkje lærd, og har ikkje peiling i forhold til ein mann som har levd med Herren heile sitt liv. Men dette er mitt vitnesbyrd som eg audmjukt har lyst å leggja fram. Dette er mi naud, noko eg opplever som eit problem for meg sjølv, og eg trur det er for andre òg. Eg får så sjeldan mat for sjela - særleg gjeld dette talar som er spesielt retta mot ungdom. Ikkje gå ut ifrå at forsamlinga veit dette med Jesus. Ikkje gå ut ifrå at alle på eit møte har høyrt om Jesus og frelsa før. Ikkje gå ut ifrå at alle forstår alvoret av synd. Ikkje gå ut ifrå at alle kristne ungdomar har forstått og opplevd med hjarta at Jesus verkjeleg har sett dei fri frå den evige død.
NLM er ein misjonsorganisasjon. Det betyr ikkje ein organisasjon som skal snakka om misjon. Det betyr ein organisasjon som driv med misjon! Forkynn Jesus, og spar misjonspreika til temakvelden eller lysbildekvelden med besøk frå misjonsmarka. Der høyrer det heime. Blanda inn i vanleg forkynning vert overdriven tale om teneste og misjon LOVISK. Og det er alvorlege saker!
19.05.2011
Sokkar, Pancakes og Nåde!
For omlag eit år sidan tok eg ei oppteljing på sokkasituasjonen etter ein grundig vask. No var det på tide å gjera det same på nytt, og eg har no ein kapital på 39 par, det er då kun dei tynne ull- og bommullssokkane. I tillegg kjem alle dei tjukke ullsokkane frå farmor som ligg heime på Solbakk, dei er ikkje beint få i talet. Oversikta viser altså at eg no har nok sokkar heilt til heile opphaldet i Noreg, og vel så det. Greit å kartleggja situasjonen.
Sist laurdag skeia me litt ut, og starta dagen med ein skikkeleg frukost på kafé, med Amerikanske Pannekaker m/sirup, egg, bacon og bakte jordeple (NAM). Kaféen me var på, Prikið, vert omvandla til nattklubb om nettene, men menyen viser at dei òg har omsorg for dei gjestene som måtte ha halde det gåande litt vel lenge utover natta (legg merke til den nederste linja)...
Sidan heldt utskeiinga fram, og me gjekk amok i ein vinylplatebutikk, av eit slag eg ikkje trur finns i Noreg. Stakkars bankkort. Så seig me ned i "Harpa", det nye konserthuset i Reykjavík. Det var opningshelg, og mykje musikk i foajear og slikt. Seinare tenkte me å sjå Melodi Grand Prix på storskjerm i Norðurljós. Men akustikken var stilt for klassisk (masse klang), og i det heile var det elendig kvalitet på MGP! Så me gjekk i nabokonsertsalen, Silfurberg, der det var opningskonsert med fleire islandske band, m.a. Valdimar, som eg har hatt litt dilla på. Herleg musikk!
Salane i konserthuset..:
- Kaldalón: 198 m2, amfi, 195 seter. Alt-mogleg-sal for film, konferanse og meir.
- Norðurljós: 540 m2, flatt golv, plass til 450 seter. Designa for kammermusikk.
- Silfurberg: 735 m2, flatt golv, plass til 750 seter. Desgina for "elektrisk musikk".
- Eldborg: 1.008 m2, amfi pluss tre gallerier i etasjar. 1.800 seter. Hovudsalen, passar til alle typar musikk.
Alle salane har justerbar akustikk, så han kan stillast inn etter kva type musikk som skal framførast. Hovudsalen har somsagt plass til 1800 stk. Til samanlikning er her konserthusa i dei andre hovudstadane i Norden:
- Operaen i Oslo: 1.358 seter i hovudsalen
- Oslo Konserthus: 1.404 seter i hovudsalen
- Operaen i København: 1.703 seter i hovudsalen
- DR-Konserthuset i København: 1.800 seter i hovudsalen
- Konserthuset i Stockholm: 1.776 seter i hovudsalen
- Konserthuset i Helsinki: (ca) 1.000 seter i hovudsalen
Du forstår kanskje kvar eg vil hen?
- Helsinki: 580.000 innb.
- København: 540.000 innb, Stor-Køben: 1,9 mill. innb.
- Oslo: 600.000 innb, Stor-Oslo: 1,4 mill. innb.
- Stockholm: 820.000 innb, Stor-Sthlm: 2 mill. innb.
- Reykjavík: 120.000 innb, Stor-Rvk: 200.000 innb.
Dei siktar iallefall høgt nok, ikkje noko å seia på det!
Men bortsett frå det skjer ikkje så mykje. Eg har levert, og fått godkjent arbeidskravet i NT, og må lesa som ein hest fram mot eksamen.
Så vil eg berre dela med dykk andakten for 16. mai frå "Livet i Guds Sønn" av Einar Kristoffersen (sjekk heimesida hans for talar og tekstar og anna kristent stoff! - http://www.ekris.net/)
16. Mai: Livet under nåden!
Dere er ikke under loven, men under nåden. ~ Rom. 6:14
Å, hvor vi må minnes om dette til stadighet! Det er loven som "ligger oss i blodet". Evangeliet kommer til oss som et ord, et budskap, utenfra. Om loven heter det:
"De (hedningene) viser at den gjerning loven krever, er skrevet i deres hjerter. Om det vitner også deres samvittighet og deres tanker, som innbyrdes anklager dem, eller også forsvarer dem." ~ Rom. 2:15
"De (hedningene) viser at den gjerning loven krever, er skrevet i deres hjerter. Om det vitner også deres samvittighet og deres tanker, som innbyrdes anklager dem, eller også forsvarer dem." ~ Rom. 2:15
Om evangeliet forkynnes det oss:
"For ordet om korset er vel en dårskap for dem som går fortapt, men for oss som blir frelst, er det en Guds kraft." ~ 1. Kor. 1:18,
Og: "men vi forkynner Kristus korsfestet, for jøder et anstøt og for hedninger en dårskap." ~ 1. Kor. 1:23.
Her er det så visst ikke tale om noe som "ligger oss i blodet", men tvert imot om noe som er oss aldeles fremmed! Vi må få det forkynt igjen og igjen, slik som Paulus minner menigheten om det her.
En skulle jo tro at det var unødvendig, i og med at de faktisk kom til tro på, og ble frelst ved, nettopp evangeliet. Men den som har levd en stund i samfunn med Herren, han vet at det ikke er noen selvfølge dette, at et menneske blir værende i den erkjennelse, at det alene beror på Kristus korsfestet.
Så hør Ordet også du idag: "Du er ikke under loven, men under nåden."
Ja tenk at vi skal få leve vårt liv under nåden!
04.05.2011
Oppsummering og ny start
April starta flott, med solskin og strålande vêr. Men som me veit skal me ikkje stola på noko eller nokon 1. april. Det gjeld òg vêret.
 |
| 15. April, kl. 11:54 |
 |
| 15. April, kl. 15:06 |
 |
| 18. April, kl 11:19 |
 |
| 18. April, kl. 18:49 |
 |
| 30. April, kl. 16:20 |
 |
| 30. April, kl. 21:57 |
30. April klikka det heilt, og det har ikkje vore så mykje snø i Reykjavík så seint på året sidan 1987. 16,3 cm. Så me greip anledninga i det fine vêret, og fekk oss eit lite i-siste-liten-før-1.Mai-bad. Varmt er kanskje feil ord.
Dagen etter vart ikkje verre. Friluft er verdsens beste soverom, og det i kombinasjonen med langt innpå ei Islandsk hei, forringar ikkje opplevinga. Morgonen vart magisk, og Celsius forkynte nokså tidleg 17°C i skyggen. Eg tenkte eg fekk nyta det mens eg kunne, og det viste seg å vera lurt...
Idag (04.) var eg på møte i SÍK, NLM's søsterorganisasjon her på Island. Sjølv om eg trekk snittalderen godt ned, er det alltid godt å koma der. Det er litt som å koma heim, ein kjenner at ein er ilag med brør og søstre. Idag stod to færøyingar for programmet, og det var kjekt å høyra på. Færøyane er eit velsigna land, der Jesus framleis får bu i hjarto til ein stor del av innbyggjarane, og klår forkynning står sterkt! Og me vart minnde om det fantastiske verset som står i Romarane 5:8:
"En Guð auðsýnir kærleika sinn til okkar í því að Kristur dó fyrir okkur þegar við vorum enn syndarar."
"(...) men Guð sýnir kærleika sín til okkara av tí, at Kristus doyði fyri okkum, meðan vit enn vóru syndarar."
"Men Gud syner sin kjærleik til oss ved at Kristus døydde for oss medan vi endå var syndarar."Det er ubegripeleg.
01.05.2011
Siste farvel frå Mr. V. Inter
Me har vakna til kvit plen ganske månge gonger no i april. Somregel har han smelta vekk iløpet av morgontimane, og iallefall før kvelden har kome.
Og slik trudde eg det skulle vera idag òg. Eit ganske tynt snølag smilte til oss i morgontimane.
Men så gjekk dagen, og laget vart tjukkare..
Dei fem siste bileta her er tekne ca 0130, natt til 1. mai.
Litt surrealistisk å sjå på dette, mens ein høyrer fuglane kvitra uforstyrra vidare, som om våren framleis var i full blomst.
Men litt fint er det jo. Snøen er blaut og tung, det er blikkstilt, og han legg seg tjukt på trea.
Eg skreiv vel for nokre dagar sidan at våren var komen. Og det var han jo, for kanskje 4. - 5. gong. Eg var ute i t-skjorta i fleire timar, skifta til sommardekk, vaska vinterdekka, vaska sykkelen og naut vêret. No er vetteren enn ei gong komen att. Fordelen med det er at me får oppleva våren minst ei gong til før sommaren kjem.
Abonner på:
Innlegg (Atom)