Fusste sykkelturen!

Eg har venta jønå tjukt og tynt snølag og månge endelause snøbyger itte at regnet sko få øvehånd, og vaska snøen vekk for godt. Någe an forsåvidt ikkje hadde sist helg, men an va for det mesta vekke nere i byen jaffal, og plussgrader i sikte langt framøve. 

Så lørdagen pakkte me det nya teltet, sovepåsar, ett (!) liggeunderlag, varme kler og sånt, og sette oss på sadlen. Å sykla i Reykjavík e ein drøm samenlikna med norske tettbygde strøk. Sykkel-highway'ar (farmor, highway e engelsk og betyr motorvei) og egne sykkelveiar te me va komne långt utføre byen. 

Somsagt, så va d mesta av snøen vekke nere i byen, men d va ikkje tilfelle et stykke innøve på heiå. Men d va kje så veldigt kaldt, hadde behagelige medvind så flada ud bakkane for oss og ga oss vindstille mens me sykla.  

Frå toppen av heiå (Mosfellsheiði), fekk me ca ei mil nerøvebakke ner te Þingvellir. Dvs, me gadd kje sykla heeilt ner te Þingvellir, men me stoppte rett før, i "Vinaskógur", ein litt sære ting. Ein vanlige ikkje-islending ville nok knapt kallt det ein skog, men.. Vinaskógur, eller "Venneskogen", blei altså planta som et tegn på fred og vennskap (skog e spesielle saker her på Island!). Dei to fusste trenå blei i 1990 planta av verdens fusste kvinnelige president, Vigdís Finnbogadóttir, og dronningå av England, Queen Elizabeth II. Itte det har alle statsøvehåver og utenriksrepresentantar på besøk på Island planta kvart sitt tre her. Midt inni fant me ein fine liten flekk me go plass te teltet. 

 Og teltet ja. Eureka 5th Season EXO kan nå herved anbefalast på det sterkaste. Sygt lett å sedda opp, innerteltet henge bare inni ytterteltet, så d va bare å sedda stengene jønå karabinkrogane på utsiå. Ingen tréing jønå trånge stangkanalar, bare vips - ferdig! Så va d eevigt me lommar og hyller inni teltet, go ventilasjon, liga lett å pakka ner, osv... Glede meg te å bu i det i 6 veker i sommar! 

Turens tyngste del va vel å sleba syklane jønå snøen i Vinaskógur... 

Island har tri hovedtypar vegunderlag: Grus, oljegrus og asfalt. Oljegrus e ein slags "billig-asfalt" der dei i korte trekk tumme ud masse grus og tjukke olja, og lar trafikken kjøra det te.. Kan sei det sånn at det føles som ein befrielse å koma på vanlige asfalt igjen itte å ha sykla ei stond på oljegrus... 

Kjekt å prøva ut utstyret. Legg merke te at eg fekk plass te all bagasjen i sykkeltrallå, Rannveig hadde ikkje akkurat lesst ner sykkelen sin.. Men me kjenne lår og rau trenge litt meir trening før den store turen i sommar, så dette e nok ikkje siste turen før våren e omme!